Een trotse vrouw in een rode jurk wekt zowel spot als bewondering op. Een rondborstige tabakverkoopster ontketent wilde fantasieën in puberende jongens.
Een niet bijster snuggere oom vlucht een boom in en verkondigt dat-ie een vrouw wil… Stuk voor stuk filmmomenten die beklijven en bijblijven, verfilmd door een regisseur op de piek van zijn kunnen.
Amarcord, dat zoveel betekent als “Ik herinner me,” is Federico Fellini’s geile, vaak grappige visie op een jeugd die wellicht wat weg heeft van zijn eigen volwassen worden. Het decor is een dorpje in het Italië van de jaren ’30. Tienerhormonen gieren door jongenslijven.
Familie, kerk en vriendschap zijn de proefterreinen voor liefde en trouw. Het fascisme nadert met rasse schreden. Seks loert om elke hoek. En het leven dat ze zien in de plaatselijke bioscoop is een toetssteen voor het leven dat ze leiden. De herinneringen, groot en klein, blijven bestaan.
Net zoals de aantrekkingskracht van dit filmpareltje, dat in 1974 de Oscar voor Beste Buitenlandse Film won.
